Naar aanleiding van de gedichtenweek schenken vier Vlaamse dichters een gedicht aan ons ziekenhuis. De dank voor de hulp tijdens de COVID-pandemie is groot. Daarom kropen Daniel Billiet, Tom Veys, Shari van Goethem en Kathleen Boogmans in hun pen voor een woord van oprechte dank.
Het applaus om 20 uur ‘s avonds als dank voor de zorg klinkt al een tijdje niet meer. Woordentij, een organisatie die kleinschalige poëzie-evenementen organiseert, wil daar graag verandering in brengen. Ze vonden het hoog tijd om de zorghelden opnieuw een hart onder te riem te steken. Vier dichters, allemaal met een persoonlijke link naar de zorg, namen de tijd om hun dank neer te pennen. Geen applaus deze keer, maar wel een poëtisch woord van dank. Een tiental zorghelden namen graag de tijd om de gedichten in ontvangst te nemen.
Waar zijn nu de welbespraakte beertjes? - Daniel Billiet
Daar, ver tegen de hemellijn, buiten
het bereik van je reikende handen
staan ze, je kinderen, je lief, je bed.
Elke oververmoeide vezel van je
afgetobd lichaam smacht naar rust,
maar je blijft. Je keert niet je rug
naar de bedden waarin uitgeputte
lichamen vechten om adem. Je blijft.
Als grote witte vlinders blijven jullie
uit de zevende hemel je zorgzame
handen reiken. Hier zuchten de deure
en de machines, niet jullie gemaskerde
adem. Ook al oogt de hoop nog maar
als een straaltje piepend schurend leven,
golf na golf reik je zorg en hulp.
Met de rug tegen de muur blijf je
rust en begrip en lachjes uitdelen, 24/7.
Zorgvuur - Kathleen Boogmans
Ze trekt de witte schort aan
En achter het masker een lach
Ze strijkt lakens glad
Ze wast wie nog leeft
Wast wie al stierf
Ze lacht almaar minder
Uitzichten werden telramen
Takken met knoppen, groene bladeren
Rode, lege takken met rijm
Toen weer knoppen
Ze probeert te blijven lachen
Ze wil niet meer, ze kan niet meer
De avond valt en zij staat in schemer en pluiswolken
Moe, ze voelt zich oud, wil even niets meer
Er is alleen zij en de hemelboom
Zorgheld, boom van een mens - Shari Van Goethem
boom danst in tweevoud. hij en zijn schaduw
trillen op het ritme dat de dag hen oplegt
maar zoals boom zijn ranke stam buigt, woordeloos zegt
dat die diep geworteld is in iets wat voorbij alle beproeving
ligt, kan schaduw niet dansen. haar is het niet gegeven
uit de tikkende tijd te breken
boom danst. zijn schaduw imiteert maar niet de wind
die haar beweegt. er is maar één die zich laat raken
die zon opneemt met zijn bladeren. door vogels, mossen
schimmels bewoond, een thuis van zich laat maken
boom en zijn schaduw zwaaien en zwieren
totdat het maanloos stil en donker wordt
alleen boom komt nooit wilskracht tekort
of takken. ze gaan hoogstens wat hangen
wat in zijn kroon is blijven plakken
aan gesjilp, gekwetter, gekras
loodst hem door de nacht
Voor zorghelden - Tom Veys
hartverwarmend woont
een zingende gedachte
in ziekenhuiskamers
er speelt een liedje
met genezing
in het achterhoofd
muziek maakt onze dagen ruimer
het liedje draagt een naam
een refrein dat verzacht
iemand zegt hallo
als menselijk medicijn
tegen piekerziekte